دیشب فیلم "Christmas Carol"، «سرود کریسمس» یا همون «اسکروچ» رو دیدم. البته همون اوایل اومدن فیلم تهیه ش کردم منتها تا همین دیشب حس و حال دیدنش رو پیدا نکرده بودم.

دوستان حتماً میدونن که راجع به چه فیلمی صحبت می کنم (فیلمی به کارگردانی رابرت زمه کیس) و حتماً هم کارتون معروف «اسکروچ» والت دیزنی رو که مال خیلی سالها پیشه دیدن و میدونن که جفت این انیمیشن ها اقتباسی است از داستانی با همین نام اثر چارلز دیکنز نویسنده انگلیسی.

جدا از تکنیک اثر (انیمیشن سه بعدی) که همیشه برام جذابیت داشته و داره، اون چیزی که جالبه  داستان و فضای فیلمه که با دیدنش به چیزی جز مرگ و حساب پس از این دنیا و جزای اعمال نمیشه فکر کرد. و اینکه ما آدمها چقدر به این دنیا و ظاهری که توش زندگی میکنیم و زندگی اینجایی عادت کردیم و واقعیتهایی رو که در پس همین عادات نهفته است نمی بینیم.

البته فکر نکنم کسی با دیدن شخصیت اسکروچ با اون قیافش و اساس فیلم که کلاً بر نمایش واقعیت سیاه اسکروچ که نماد خساست و دنیا پرستی و منفعت طلبیه به این فکر بیفته که پول جمع کردن و ثروت روی ثروت گذاشتن هم چیز خوبیه!

القصه خواستم از این بنویسم که چرا ما چنین فیلم یا انیمیشنی نمی سازیم و نساخته ایم، ولی دیدم این حرف هم ممکنه شبیه به تمام حرفهایی باشه که خیلی ها از سر خود کم بینی و «مرغ همسایه غاز» بینی می زنند و در حسرت چیزهایی هستند که آنطرفی ها دارند و به گمانشان ما نداریم، ولی بعد دیدم همینکه «کمتر» فیلمسازی در این ملک جرات یا رغبت می کند چنین مضامینی را در فیلمهایش بگنجاند نشان از همان خودکم بینی و خودباختگی است، چه آنکه آنطرفی ها خیلی بیشتر از ما در فیلمها و انیمیشنهاشان روی عقاید و باورهای نداشته شان پافشاری می کنند و این نشان از برتری بینی آنها و کمتربینی ما دارد که گویا خجالتمان می آید از عقایدمان حرف بزنیم...

و باز خواستم از تزریق مفاهیم دینی در سینما بنویسم ولی یادم آمد من خودم اساساً با این مسئله مشکل دارم، چه اینکه معارف دینی و چیزی از جنس صنعت سینما را دو هویت جدا می بینم که هیچ صنمی با یکدیگر ندارند و اگر کسی به دنبال فهم دینی باشد همین حرفها را باید از نفس عالمان ربانی بشنود و نه از فیلم و سینما که غایتی جز سرگرمی ندارد، ولی بعد به ذهنم آمد که ای بابا وقتی تو که این همه داعیه داری فرصت یا بهتر حوصله ات نمی شود به محضر عالمان اهل عمل و صاحب نفس بروی، چطور از خیل نوجوان و جوان و دختر و پسر این مرز و بوم انتظار چنین کاری داری و حداقلش نباید این را از خودت و آنها دریغ کنی که در فیلم و سریالشان کمی هم از خدا و پیغمبر و معاد و آخرت حرف زده شود که این بهتر است از روابط تین ایجری و عاشق شدن یک نگاهی و دعوای همیشگی خانوداگی و قتل و آدمکشی و خونخواری و ... که در تمام فیلمها و سریالهای داخلی و خارجی موج می زند.

در هر صورت خواستم بگم که این فیلم بدجوری منو یاد اون دنیا و حساب و کتاب و  عذاب قبر و .. انداخت، اگه شما هم می خواین همچین تجربه ای داشته باشین ببینینش، همین!